Overdenckende die seckerhijt des dootz...

...overdenckende die creanchijt des menselijcker naetueren ende seckerhijt des dootz die niemant ontgaet.

Sinds mensenheugenis - en nog veel langer - voelde de mens, in het aanschijn van de dood, de onweerstaanbare drang om in extremis nog orde op zaken te stellen. Zowel in het geestelijke als in het wereldse. Een laatste biecht, een laatste wilsbeschikking.
In elk dorp was er, in vroegere tijden, één persoon die aan beide wensen tegemoet kon komen: de pastoor. Een priester, een geletterd mens, was ambtshalve ook notaris. Zeker tot in het begin van de achttiende eeuw was hij in de meeste dorpen de enige notaris.

In Hoeselt bleven heelwat akten, maar vooral testamenten, uit de eerste helft van de 17de eeuw bewaard. De pastoor noteerde ze in de kerkregisters en die trotseerden de tijd!


Achter elk testament gaat een leven schuil, liefde en bezorgdheid, soms pijn en wrok... Elk testament maakt deel uit van minstens één levensverhaal...

In de komende donkere winterweken vertellen we, voornamelijk vanuit die testamenten, kleine stukjes geschiedenis uit het leven van gewone mensen. Alhoewel gewoon? Iedereen is toch bijzonder.