Qualiteijt en conditie van de Rommelaren - familiekronieken, deel 1

Als je de volkstelling van 1763 leest, vind je al bij al maar weinig informatie over de Romershovense gezinnen en wat er zich afspeelde achter de lemen muren van de 42 huizen en huisjes die het dorp indertijd rijk was.
Ga je echter ook pluizen in de parochieregisters en die stukjes aaneen puzzelen met die van de volkstelling, dan schuiven de gordijntjes toch een heel klein beetje open en krijg je een verrassend beeld van een kleine plattelandsgemeenschap van een honderddertigtal mensen in de tweede helft van de 18de eeuw. Je ziet je voorouders geboren worden, trouwen en sterven... en vooral veel kinderen krijgen! Hun vreugde en verdriet, hun kleine en grotere drama's, hun levenskracht... het staat er allemaal.

Pastoor Jan Gielen telt zijn schapen

Wie in Romershoven op zoek gaat naar voorouders raakt meestal niet verder terug in de tijd dan halfweg de 18de eeuw. De Romershovense bronnen zijn beperkt. De oudere parochieregisters zijn verdwenen. De nog bestaande registers blinken niet altijd uit in volledigheid!
In zo'n geval mogen we blij zijn dat er nu en dan nog eens een volkstelling werd gehouden!

Op 30 september 1762 stelde de Luikse prins-bisschop Jan Theodoor van Beieren een personenbelasting in: het hoofdgeld dat al zijn onderdanen boven de vijftien jaar, zonder onderscheid van geslacht, moesten betalen... tenzij ze behoorden tot de klasse van de armen, bedelende van deure tot deure. Naar gelang de qualiteyten en conditien van het familiehoff, van de volwassenen en van hunne kinders, zouden de belastingplichtigen opgedeeld worden in verschillende categorieën.
Het was de taak van de parochieherders een lijst op te stellen die voldeed aan de gestelde eisen.

In Romershoven schreef pastoor Jan Gielen op 24 januari 1763 zijn 'Ita est' onder de lijst: het volk van Romershoven was geteld! 130 belastingplichtige parochianen én hijzelf.